Plastik atıkların çevresel etkilerine ilişkin farkındalığın artması ve atıkların bertaraf edilmesiyle ilişkili yükün artmasıyla birlikte, mümkün olan her yerde işlenmemiş plastik yerine geri dönüştürülmüş plastik kullanma yönünde bir eğilim var.Laboratuvar sarf malzemelerinin çoğu plastikten yapıldığından bu durum, laboratuvarda geri dönüştürülmüş plastiğe geçişin mümkün olup olmadığı ve eğer mümkünse bunun ne kadar mümkün olduğu sorusunu gündeme getiriyor.
Bilim insanları plastik sarf malzemelerini laboratuvar içinde ve çevresinde tüpler de dahil olmak üzere çok çeşitli ürünlerde kullanıyor (Kriyovyal tüpler,PCR tüpleri,Santrifüj tüpleri), Mikroplakalar (kültür plakaları,24,48,96 derin kuyu plakası, PCR paletleri), pipet uçları(Otomatik veya Üniversal uçlar), petri kapları,Reaktif Şişeleri,ve dahası.Doğru ve güvenilir sonuçlar elde etmek için sarf malzemelerinde kullanılan malzemelerin kalite, tutarlılık ve saflık açısından en yüksek standartlarda olması gerekir.Standartların altında malzeme kullanmanın sonuçları ciddi olabilir: Bir deneyin tamamından veya bir dizi deneyden elde edilen veriler, tek bir sarf malzemesinin arızalanması veya kirlenmeye neden olması durumunda değersiz hale gelebilir.Peki bu yüksek standartlara geri dönüştürülmüş plastik kullanarak ulaşmak mümkün mü?Bu soruyu cevaplamak için öncelikle bunun nasıl yapıldığını anlamamız gerekiyor.
Plastikler nasıl geri dönüştürülür?
Plastik atıkların küresel çevre üzerindeki etkisine ilişkin farkındalığın artmasıyla birlikte plastiklerin geri dönüşümü dünya çapında büyüyen bir sektör haline geldi.Ancak, farklı ülkelerde faaliyet gösteren geri dönüşüm programlarında hem ölçek hem de uygulama açısından büyük farklılıklar vardır.Örneğin Almanya'da, üreticilerin ürünlerindeki plastiğin geri dönüşüm masraflarını ödediği Yeşil Nokta programı 1990 gibi erken bir tarihte uygulamaya konuldu ve o zamandan beri Avrupa'nın diğer bölgelerine de yayıldı.Bununla birlikte, birçok ülkede plastik geri dönüşümünün ölçeği, kısmen etkili geri dönüşümle ilgili birçok zorluktan dolayı daha küçüktür.
Plastik geri dönüşümündeki en önemli zorluk, plastiğin kimyasal açıdan cama göre çok daha fazla çeşitliliğe sahip bir malzeme grubu olmasıdır.Bu, kullanışlı bir geri dönüştürülmüş malzeme elde etmek için plastik atıkların kategorilere ayrılması gerektiği anlamına gelir.Farklı ülke ve bölgelerin geri dönüştürülebilir atıkların sınıflandırılmasına yönelik kendi standartlaştırılmış sistemleri vardır, ancak birçoğu plastikler için aynı sınıflandırmaya sahiptir:
- Polietilen tereftalat (PET)
- Yüksek yoğunluklu polietilen (HDPE)
- Polivinil klorür (PVC)
- Düşük yoğunluklu polietilen (LDPE)
- Polipropilen (PP)
- Polistiren (PS)
- Diğer
Bu farklı kategorilerin geri dönüşüm kolaylığı açısından büyük farklılıklar vardır.Örneğin, grup 1 ve 2'nin geri dönüşümü nispeten kolaydır, oysa 'diğer' kategorisi (grup 7) genellikle geri dönüştürülmez5.Grup numarasına bakılmaksızın geri dönüştürülmüş plastikler, saflık ve mekanik özellikler bakımından işlenmemiş muadillerinden önemli ölçüde farklılık gösterebilir.Bunun nedeni, temizleme ve ayırma sonrasında bile, farklı plastik türlerinden veya malzemelerin daha önceki kullanımıyla ilgili maddelerden kaynaklanan yabancı maddelerin kalmasıdır.Bu nedenle çoğu plastik (camdan farklı olarak) yalnızca bir kez geri dönüştürülür ve geri dönüştürülmüş malzemelerin işlenmemiş muadillerinden farklı uygulamaları vardır.
Geri dönüştürülmüş plastiklerden hangi ürünler yapılabilir?
Laboratuvar kullanıcılarının sorusu şudur: Peki ya laboratuvar sarf malzemeleri?Geri dönüştürülmüş malzemelerden laboratuvar kalitesinde plastik üretme olanakları var mı?Bunu belirlemek için kullanıcıların laboratuvar sarf malzemelerinden beklediği özelliklere ve standartların altında malzeme kullanmanın sonuçlarına yakından bakmak gerekir.
Bu özelliklerden en önemlisi saflıktır.Laboratuvar sarf malzemeleri için kullanılan plastikteki yabancı maddelerin, polimerden sızıp numunenin içine sızabileceğinden en aza indirilmesi önemlidir.Bu sözde sızdırılabilir maddeler, örneğin canlı hücre kültürleri üzerinde oldukça öngörülemeyen etkilere sahip olabilir ve aynı zamanda analitik teknikleri de etkileyebilir.Bu nedenle laboratuvar sarf malzemesi üreticileri her zaman minimum katkı maddesi içeren malzemeleri seçmektedir.
Geri dönüştürülmüş plastikler söz konusu olduğunda üreticilerin, malzemelerinin kesin kökenini ve dolayısıyla mevcut olabilecek kirletici maddeleri belirlemeleri imkansızdır.Üreticiler geri dönüşüm süreci sırasında plastikleri saflaştırmak için çok çaba sarf etseler de, geri dönüştürülen malzemenin saflığı işlenmemiş plastiklerden çok daha düşüktür.Bu nedenle geri dönüştürülmüş plastikler, kullanımı düşük miktarda sızıntıdan etkilenmeyen ürünler için çok uygundur.Örnekler arasında ev ve yol inşaatı malzemeleri (HDPE), giysiler (PET) ve ambalajlama için yastıklama malzemeleri (PS) yer alır.
Ancak laboratuvar sarf malzemeleri ve gıdayla temas eden birçok malzeme gibi diğer hassas uygulamalar için mevcut geri dönüşüm işlemlerinin saflık seviyeleri, laboratuvarda güvenilir, tekrarlanabilir sonuçları garanti etmek için yeterli değildir.Ayrıca laboratuvar sarf malzemelerinin çoğu uygulamasında yüksek optik berraklık ve tutarlı mekanik özellikler esastır ve geri dönüştürülmüş plastik kullanıldığında bu talepler de karşılanmaz.Dolayısıyla bu materyallerin kullanılması araştırmalarda yanlış pozitif veya negatif sonuçlara, adli soruşturmalarda hatalara ve yanlış tıbbi teşhislere yol açabilir.
Çözüm
Plastik geri dönüşümü, plastik atıkları azaltarak çevre üzerinde olumlu ve kalıcı bir etki yaratacak, dünya çapında yerleşik ve büyüyen bir trenddir.Laboratuvar ortamında geri dönüştürülmüş plastik, paketleme gibi saflığa çok fazla bağımlı olmayan uygulamalarda kullanılabilir.Ancak laboratuvar sarf malzemelerinin saflık ve tutarlılık açısından gereksinimleri mevcut geri dönüşüm uygulamalarıyla karşılanamıyor ve bu nedenle bu öğelerin hâlâ işlenmemiş plastikten yapılması gerekiyor.
Gönderim zamanı: Ocak-29-2023